پاسخ به این سوال با معرفی فرانسیسکا مرکل آنگر؛ یک رضاکار آلمانی
برخی از مهاجرین نسبت به تعهد داوطلبانۀ آلمانی ها حیرت زده می شوند. آنها بدون دریافت پول، مقدار زیاد وقت آزادشان را جهت کمک رسانی به مهاجرینی که تازه به آلمان رسیده اند، صرف می نمایند تا آنها قدم های نخست شان را در کشور جدید درست بگذارند – همچنان در منطقۀ اشتیگلیتس-تسیلیندورف. این ها چه کسانی هستند؟ و چرا این کار را می کنند؟ با چنین پرسش ها در ذهنش، یولیانا میتس سراغ این رضاکاران از منطقۀ ما رفته است.
فرانسیسکا مرکل- اّنگر ۵۷ ساله با شتاب تمام به طرف تاکسی اش میرود تا اینکه به وعده گاه ما “فیشتال” سروقت برسد. پنجاه ساعت در هفته او تاکسی رانی می کند. اوقات فراغتش در تاکسی را برای ایمیل نویسی و زنگ زدن به “مجتمع خوش آمدید”اشتیگلیتس-تسیلیندورف” صرف میکند. دراوایل او تنها راننده گی را میکرد، بعد ها اما کارهای دیگر نیز به آن افزوده شد. فرانسیسکا با پناهنده ها از دل و جان تماس برقرار می کند.
او هر شنبه به صورت منظم بین ساعات ۱۵-۱۷ در قهوه خانۀ رو در رو در مجتمع کلیسای اِرنست-موریتس-آرند حضور می یابد. در جنوری او با علی و خانواده اش از ایران آشنا شد. “ما شماره تلیفون با همدیگر تبادله کردیم و در واتساپ پیام های بلند را با قلبک ها و اسمایلی می فرستادبم،” او با لبخند قصه می کند. هنگامی که درخواست پناهنده گی علی و خانواده اش رد شد، او یک وکیل را پیدا کرد. او علی را در پیدا کردن محل برای گذراندن دوره آموزش فنی حرفه ایی و همچنان در جستجوی منزل موفقانه کمک کرد.
“علی و خانواده اش خیلی کمک دریافت کردند، و این خوش شانسی آنها بود. خیلی از پناهنده ها این فرصت را ندارند. من فقط می توانم دیگران را تشویق به برقراری تماس کنم! در نخست شاید آدم فکر میکند کار درست انجام می دهد، اما خیلی زود متوجه می شود که تمام احساساتش را به کار انداخته است. من به هرصورت دوستان زیاد کسب کرده ام، دوستانی را که دیگر نمی خواهم از من دور باشند.
Dieser Beitrag ist auch verfügbar auf: Deutsch (German) العربية (Arabic)
