هیچ وقت فکرش را نمی کردم که روزی برسد که تمام دنیا یک درد مشترک داشته باشد و باور نمی کردم که دنیا به دنبال یک راه حل برای درد مشترک بگردد. فرقی نمی کند که کجای دنیا باشی، ایران، آلمان، آمریکا یا استرالیا ! حالا همه همدرد هستیم و دردناکتر از آن اینکه من ایران نیستم ولی فکر کردن به کشورم و هموطنانم من را دیوانه می کند. در این مدت هر روز اخبار ایران رو چک می‌کنم و آمار افراد مبتلا به کرونا را می‌بینم، از صمیم قلبم ناراحت می‌شوم. هر روز و هر روز آمار بالاتر میرود و تعداد زیادی از هموطنانم جان خود را از دست میدهند. خیلی ناراحت کننده است. در ابتدا شاید مردم خیلی کرونا را جدی نگرفتند و همین باعث شد تا آمار روز به روز بالا و بالاتر برود. خیلی از استان‌ها در وضعیت قرمز قرار گرفته‌اند. شروع کرونا در ایران با آغاز ساله نو شمسی و تعطیلات عید نوروز متاسفانه مصادف بود. در همان ابتدا میلیون‌ها نفر به خاطر اینکه از قبل برنامه ریزی کرده بودند، برنامه سفر خود رو کنسل نکردند و به مسافرت رفتند که همین موضوع شیوع بیماری را افزایش داد. با شیوع کرونا در ایران بسیاری از کسب و کارها تعطیل شدند. مدارس نیز تعطیل شدند و تقریبا کشور از فعالیت اقتصادی بازماند. کشورهای همسایه یکی پس از دیگری مرز خود را به روی ایران بستند و صادرات ایران به شدت کاهش یافت و دیگر هیچ گردشگری به ایران نیامد. ایران در رکود اقتصادی فرو رفت. قیمت اجناس مورد نیاز خانوار به سه برابر رسید و خانواده‌ها به سختی از پس تامین هزینه زندگی بر می آمدند. در این میان بیشترین فشار به کسانی وارد شد که دارای شغل دائم نبودند. آنها کار خود را از دست دادند و خانه نشین شدند. با اینکه دولت به مردم وامهایی جزیی با اقساط کم پیشنهاد کرد اما باز هم مشکلات اقتصادی ادامه داشت و فشار به مردم بیشتر می‌شد. ولی مردم هنوز کرونا را جدی نگرفتند و مراسم و دورهمی‌ها را با وجود ممنوعیت‌ها ادامه دادند، تا جایی که روز به روز به جمعیت بیماران اضافه شد. تمام بیمارستانهای دولتی در حال حاضر پر شده از بیماران مبتلا به کرونا و جایی برای بیماران جدید وجود ندارد. با این حجم بیمار، بیمارستان‌ها با کمبود امکانات پزشکی و پرستار مواجه شده‌ا‌ند. بیماران جدید باید در بیمارستانهای خصوصی بستری شوند ولی از پس مخارج بیمارستان های خصوصی برآمدن، در توان هر کسی نیست زیرا هزینه درمان در این گونه بیمارستان‌ها سرسام آور است. بسیاری از بیماران جلو در بیمارستان برای درمان صف کشیده ا‌ند و اصلا وضعیت خوبی ندارند. تا کی قرار است که این وضع ادامه پیدا کند، نمی‌دانم؟! اما آیا بهتر نیست هر کسی خود را موظف در برابر سلامتی خود و دیگران ببیند و خود شخصا تدابیری برای سلامتی خود انجام دهد تا اینگونه گرفتار این مصیبت دردناک نشود. به راستی چه کاری باید کرد در این شرایط؟ چه کسی مقصر است؟ دولت یا مردم؟
Dieser Beitrag ist auch verfügbar auf: Deutsch (German) العربية (Arabic)
